Η πολιτική διάσταση της ψυχοθεραπείας | Τέμπη

Συχνά έρχονται στο θεραπευτικό δωμάτιο σκέψεις και συναισθήματα γύρω από το έγκλημα στα Τέμπη. Η αυτογνωσία και η αυτοβελτίωση δεν έχουν κανένα νόημα όταν δεν εισάγουμε στην θεραπεία το σύστημα στο οποίο- και για το οποίο -προσπαθούμε να «αυτοβελτιωθούμε». Πόσο μάλλον όταν εκείνο γεννάει ένα συλλογικό τραύμα, και/ή έρχεται να υπενθυμίσει παλαιότερα συλλογικά τραύματα και πένθη. Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία, αφού όταν για την επανόρθωση του τραύματος στρεφόμαστε ο ένας στον άλλον, πως γίνεται στην ψυχοθεραπευτική διαδικασία να απέχουμε από αυτήν την επανορθωτική εμπειρία;

Ο αριθμός και το μέγεθος των συγκεντρώσεων έρχεται να υπενθυμίσει πως ο λαός σώζει τον λαό, έχουμε την δυνατότητα να είμαστε ο ένας για τον άλλον, και πολλές φορές η δικαίωση έρχεται μέσα από την συλλογικότητα και την αλληλεγγύη. Στο μαζί είναι που θα δούμε το φως μέσα στο σκοτάδι, και έτσι μια συνεδρία μιας απλή Δευτέρας ή Τετάρτης, μπορεί να γίνει ο χώρος που επιτρέπεται να θρηνήσεις για το έγκλημα αυτό, είχες δεν είχες κάποια προσωπική απώλεια εντός του τρένου.

Το γεγονός αυτό μας αφορά όλους και ο θυμός, η απογοήτευση και η θλίψη που αισθανόμαστε αξίζει να συναντηθεί του ενός με του άλλου, γιατί ακριβώς σε αυτή την συνάντηση είναι που ξεκινάει η θεραπεία και γεννιέται η προοπτική.

Ο καθένας μόνος με έναν πόνο, οδηγεί σε αδιέξοδο, ειδικά όταν ο κρατικός μας κηδεμόνας είναι εντελώς ακατάλληλος για να μας προστατεύσει.

Η μετουσίωση και η προοπτική ως μια φυσική τάση του οργανισμού και της χρονικο-συναισθηματικής ροής της ζωής, διακόπτεται και παγώνει συνεχόμενα από τον υπερβολικό αριθμό πληροφοριών που δεχόμαστε, καθώς μας καθιστά μια μηχανή κατανάλωσης συναισθήματος για το οποίο δεν υπάρχει χώρος να μετακινηθεί, να εξελιχθεί, και κυρίως να μας θυμίσει με ποια ιδιότητα και ποιον ρόλο θρηνούμε. Όταν πονάω, όταν θρηνώ και δεν γνωρίζω πως και ως τι το κάνω αυτό, απουσιάζουν από το αφήγημα μου ολόκληρα κομμάτια του εαυτού μου. Η προοπτική απαιτεί συνάντηση και η συνάντηση απαιτεί τον εαυτό μου, σίγουρα μεταβαλλόμενο και ολόκληρο. Η προοπτική μου δεν υφίσταται χωρίς την κοινωνική και πολιτική ιστορία στην οποία συμμετέχω, έμμεσα ή άμεσα, καθώς κάπου ανάμεσα στο προσωπικό και το συλλογικό μετράμε τις αντοχές , τις δυνατότητες και τις ευθύνες μας.

Η ψυχοθεραπευτική διαδικασία, οφείλει πλέον να αποτελεί πολιτική πράξη, και πριν τις αναγωγές και τις συνδέσεις με κάθε λογής διαταραχές να συναντιόμαστε με το θεραπευόμενο , ανάμεσα σε πολλά άλλα, και ως πολιτικά όντα.

Έσεις, που ζήσατε και πεθάνατε ταπεινά,

μα εγώ,

παίζοντας γροθιές με την ανωνυμία

και τους νεκροθάφτες

σας άρπαξα

και σας έθαψα, εδώ, μέσα στα κόκκαλα μου,

για να μπορώ να ταξιδεύω τώρα στο διάστημα

πικρός και σιωπηλός

κι ολόδροσος

σαν ένα χωριάτικο κοιμητήρι που διασχίζει το χρόνο.

25η Ραψωδία της Οδύσσειας ~ Τάσος Λειβαδίτης