Κάπου που νιώθουμε ασφάλεια, ίσως εκεί να είναι το κλειδί

Πως ορίζεται στα αλήθεια η ασφάλεια;

Και είναι άραγε μια λέξη που προσδιορίζεται επακριβώς και με την ίδια νοηματοδότηση για όλους;

Η ασφάλεια θα μπορούσε να οριστεί ως μια αίσθηση προστασίας απέναντι στους κινδύνους, ως μια αίσθηση ελεγχόμενης κατάστασης που δε διαπερνά τον οριοθετημένο χώρο, εκεί που οι αισθήσεις δε χρειάζεται να είναι διεγερμένες για προστασία, μία αίσθηση της εμπερίεξης του εαυτού στην άνεση του χώρου, ένας τόπος ηρεμίας όπου δεν αισθανόμαστε και δεν είναι εχθρικά, απειλητικά.

Κάποιες φορές η ασφάλεια πηγάζει  από τα μέσα, ασφάλεια ότι ακόμα και αν δεν γνωρίζω, πως, πότε, με κάποιο τρόπο θα φροντίσω για μένα, θα φροντίσω εμένα. Άλλες πάλι φορές, ενδεχομένως στις περιπτώσεις που δεν πιστεύω πως μπορώ ή ακόμα και δε μπορώ να προστατευτώ χρειάζεται η ασφάλεια να προκύψει από τα έξω, να φροντίσει κάποιος άλλος για εμένα, ώστε να τα καταφέρω, να διασφαλιστώ, να αισθανθώ και να υπάρξω και πάλι ασφαλής.

Και χρειάζεται να νιώθουμε ασφαλείς, καθώς στη διαρκή εγρήγορση δεν αντέχει κάνεις για πάντα.

Η ξεκούραση χρειάζεται, είναι απαραίτητη και θα έρθει με τον τρόπο της. Θα φτάσουμε εμείς σε αυτή με έναν τρόπο. Ενστικτωδώς υπάρχουν περιβάλλοντα και καταστάσεις τα οποία είναι τόσο γνώριμα και επαρκώς περπατημένα για να στρεφόμαστε προς αυτά μηχανικά όταν σηματοδοτείται πως δεν  υπάρχει αρκετός χρόνος ή τρόπος επεξεργασίας της επερχόμενης απειλής.

Κάποιες φορές λειτουργεί, κάποιες πάλι όχι.

Παρόλα αυτά, συμβαίνει σε όλους, διαφορετικά μα ανεξαιρέτως. Συμβαίνει από επιλογή ή και όχι. Όταν νιώθουμε ότι απειλούμαστε, όλο το σύστημα αναζητά την επιβίωση, την ασφάλεια. Δε λειτουργούμε όλοι με τον ίδιο τρόπο, μα όλοι λειτουργούμε με κάποιο τρόπο.

Πιστεύω πως οι περισσότεροι έχουμε ακούσει την έκφραση ‘βάλε πλάτη’. Βάλε πλάτη θα πει πως χρειάζομαι να με βοηθήσεις, να με στηρίξεις γιατί αυτό που έχω να αντιμετωπίσω, να φέρω εις πέρας, αυτή τη στιγμή με ξεπερνά, ξεπερνά τη δυνατότητά μου και χρειάζομαι εσένα που πιστεύω στη δυνατότητά σου να με κρατήσεις, να μου δόσεις την ώθηση που δε μπορώ να μου παρέχω.  Όμως αναρωτιέμαι, πως και ‘βάζουμε’ πλάτη και όχι αγκαλιά; Στη πλάτη είσαι απλά ένα στήριγμα, που λίγο αριστερά, λίγο δεξιά, λίγο να κουνηθείς δεν μπορείς να κρατήσεις κανέναν αν στραβοπατήσει ή αν κοιμηθεί από την κούραση και πέσει.

Αν βάλεις αγκαλιά  έχεις χέρια. Μπορείς να κρατήσεις, να στηρίξεις, να σηκώσεις, να δώσεις ώθηση, να προλάβεις να δεις, να αντιδράσεις, να πιάσεις.

Ίσως εκεί να είναι ο τόπος που χτίζεται η ασφάλεια. Εκεί που νιώθουμε το κράτημα, την αγκαλιά. Εκεί που δε νιώθουμε ή/και δεν είμαστε μόνοι. Όχι γιατί μόνοι δε τα καταφέρνουμε, αλλά γιατί ξέρουμε ότι την ευάλωτη στιγμή της ξεκούρασης κάποιος άλλος θα κοιτάει για εμάς. Θα κοιτάει με την ίδια αγωνία που κοιτάμε και εμείς την πιθανή απειλή. Θα υπάρχει κάποιος να μοιράζεται το φορτίο που δεν αντέχουμε να κουβαλάμε μόνοι, όχι γιατί δεν υπάρχει ικανότητα,  αλλά γιατί κάποια πράγματα είναι φτιαγμένα για να μοιράζονται, είναι εξαρχής, από την φύση τους μοιρασμένα.

Και ίσως αυτό είναι που νοηματοδοτεί αλλά/και επιτρέπει την ασφάλεια.