Να κρύβουμε τα συμπτώματα μας- να κρύβουμε την αντίσταση μας

Το σύμπτωμα ορίζεται σε διαφορετικές ψυχοθεραπευτικές προσεγγίσεις με διαφορετικούς τρόπους, όμως στην πραγματικότητα αυτό που περιγράφεται είναι ένα συναίσθημα, μια συμπεριφορά, μια σκέψη ή σωματικές ενδείξεις που μοιάζουν αντιφατικά με την συνθήκη που υπάρχει. Έχουμε το συνήθειο την «αντίφαση» να την αντιλαμβανόμαστε ως ανομοιομορφία και ως κάτι περιττό που χαλάει την συνολική εικόνα της καδραρισμένης μας συνθήκης. Οι βασικοί πυλώνες του καπιταλισμού και της πατριαρχίας, η δυναμική του μάρκετινγκ και το αυστηρό βάδην προς την παραγωγή, την αυτοματοποίηση και την ομοιογένεια, έχουν θεσπίσει κάποιους κανόνες με τους αταίριαστους και τους ταιριαστούς τρόπους ύπαρξης.

Το σύμπτωμα είναι πλέον σαν την αντίσταση μας στην αντιλαμβάνουσα κατάσταση. Είναι η εσωτερική μας διαφωνία, το εσωτερικό μας παράπονο στην ροή και τις μεταβολές του εξωτερικού περιβάλλοντος. Είναι η δυσκολία μας να συνυπάρξουμε με αυτό που συμβαίνει γύρω μας και να συντονιστούμε οργανικά με την εξέλιξη της ιστορίας.

Αυτό περιλαμβάνει τρείς άξονες, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Ως οργανισμοί, κινούμαστε σε μια χρονική κλίμακα με διαφορετικές ταχύτητες, ρυθμούς και αλλαγές. Τοποθετούμαστε τυχαία κάθε φορά σε αυτή την κλίμακα, με την ευκαιρία της γέννησης μας, και το πριν, το τώρα και το μετά μας ακολουθεί ασυνείδητα και συνειδητά σε όλη την διάρκεια της ζωής μας. Γεννιέμαι, και ξαφνικά υπάρχω σε έναν κόσμο με πληροφορίες και γεγονότα. Η προσωπική μου ιστορία υπάρχει ως ένα σημείο συνάντησης διάφορων ιστοριών, διάφορων προσώπων και γεγονότων.

Το θέμα με τα συμπτώματα είναι ότι πάντα προσπαθούμε να τα θεραπεύσουμε, γιατί μας κρατάνε πίσω, γιατί μας κάνουν να ντρεπόμαστε, γιατί πάντα υπάρχει μια διαταραχή που ταιριάζει στην περιγραφή μας. Το σύμπτωμα όμως, έρχεται για να προστατεύσει το ίδιο το άτομο, για να του πει ότι δεν χωράει καλά σε αυτό τον κόσμο, όχι επειδή το ίδιο πιάνει υπερβολικό χώρο, κυρίως επειδή ο κόσμος αυτός κάποιες φορές μοιάζει να μην έχει χώρο για όλους μας. Και ίσως το σημαντικότερο, είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι μεγάλη ευθύνη έχει η εργολαβία και το δικό μας χρέος αφορά πλέον το να τον απαιτήσουμε.

Έχει τύχει ποτέ να βρίσκεστε σε ένα μέρος με πολύ κόσμο, σε ένα μετρό, μια ουρά και να νιώσετε ταχυπαλμία, τα χέρια σας να τρέμουν ή να ιδρώνουν και την ξαφνική ανάγκη να απομακρυνθείτε από κει; Έχετε νιώσει ποτέ μουδιάσματα και πόνο στην κοιλιά σε μια παρουσίαση που είχατε να κάνετε ή ακόμα και την δυσκολία να περάσετε απέναντι τον δρόμο; Υπάρχει στο μυαλό σας κάποια λίστα με καταστάσεις, μέρη ή και ανθρώπους που δεν αισθάνεστε καλά και τείνετέ να τα αποφεύγετε ή να τα υπομένετε με διάφορους τρόπους; Τα περισσότερα άτομα, αναφέρουν αισθήματα ντροπής σε τέτοιες συνθήκες και την επιθυμία να μην αντιληφθεί κανείς τις ψυχοσωματικές ή συμπεριφορικές αλλαγές πάνω τους.

Στην πραγματικότητα όμως, αυτό που συμβαίνει εκείνη την ώρα, είναι ένας εσωτερικός διάλογος, από εσάς προς εσάς, κάποιες φορές πιο έντονος, άλλες λιγότερο. Πως θα ήταν άραγε αν εκείνη την ώρα δεν προσπαθούσαμε να μας σιωπήσουμε, αλλά λέγαμε στον διπλανό μας ότι «περίμενε, κάτι θέλω να μου πω». Πως θα ήταν αν εμείς είμασταν αυτοί οι διπλανοί, οι συνεπιβάτες, οι συνάδερφοι ή ακόμα και οι περαστικοί και ακούγαμε το «θέλω κάτι να μου πω» όχι ως κάτι πρωτόγνωρο, ανομοιογενές ή ντροπιαστικό αλλά ως την φυσιολογική προσπάθεια του ατόμου να δημιουργήσει τον χώρο του σε έναν κόσμο που του στέρησε την δικαιωματική του θέση.

Το σύμπτωμα μας, είναι μια μορφή επανάστασης σε αυτή την στέρηση, και μπορεί να υπάρξει μέσα μας ως μια μορφή περηφάνειας της προσωπική μας μάχης, και όχι ως ήττα ή ένδειξη αδυναμίας. Η κουλτούρα που επικρατεί μας χωρίζει σε δειλούς και γενναίους, σύμφωνα με έναν μετρητή παραγωγικότητας και λειτουργικότητας. Στην πραγματικότητα όμως, αυτοί οι μετρητές εξυπηρετούν πολύ μικρή μερίδα ατόμων, που έτυχε να είχαν πιο προνομιούχο αλλά το ίδιο τυχαίο ερχομό σε αυτή τη ζωή. Τι το δειλό και τι το αδύναμο έχει το σώμα μας και ο εαυτός μας που εκείνη την στιγμή φωνάζει δεν μπορώ, δεν θέλω, δεν μου κάνει; Διάλεξε τον χρόνο και το μέρος να μας το πει, δίνοντας μας στοιχεία για το τι τελικά δεν μπορούμε, δεν θέλουμε και δεν μας κάνει.

Μας δίνουμε την ευκαιρία να απαιτήσουμε τον χώρο μας και ιστορικά, οι απαιτήσεις πάντα ενοχλούσαν το σύστημα και οδηγούσαν σε κάποιο είδος ρήξης. Η ντροπή του συμπτώματος είναι λες και είναι προσεκτικά κεντημένη ως ένα έμμεσο είδος καταστολής της αμφισβήτησης, που περνάει διαγενεακά με διάφορες πεποιθήσεις σχετικά με τον δυνατό άνθρωπο, με αυτοπεποίθηση, τον συγκροτημένο και εργατικό.