Πως μπορείς να προστατεύσεις δια βίου ένα παιδί: Εφοδίασέ το

Τα παιδιά χρειάζονται την εμπειρία των ενηλίκων για έναν κόσμο πιο βατό μέχρι να πιάσουν την «ιδέα» και να μπουν στη ροή της ζωής. Χρειάζεται να δείξουμε στα παιδιά μία κατεύθυνση όσο είμαστε κοντά τους για να έχουν μία πυξίδα στις στιγμές που θα χαθούν και θα είναι μόνα.

Ο παιδικός ψυχισμός είναι εύθραυστος και μπορεί να διαρραγεί από γεγονότα και καταστάσεις που δεν μπορούν να γίνουν αντικείμενο επεξεργασίας, γεγονότα που δεν είναι ανεκτά για την ακατέργαστη ψυχή. Σημαντικά ή/και ασήμαντα γεγονότα, δε έχει σημασία. Σημασία έχει μόνο το πώς βιώθηκαν.

Εδώ χρειάζεται να αναλογιστούμε το εξής: Υπάρχει περίπτωση ένα παιδί να αποφύγει να ματαιωθεί, να πονέσει, να τραυματιστεί σε όλη του τη ζωή;

Στη δική μου αίσθηση είναι αδύνατο. Γιατί ζωή συμβαίνει και η ματαίωση, ο πόνος, η θλίψη αργά ή γρήγορα μας χτυπούν την πόρτα.

Και είναι σημαντικό τα παιδιά να ακούν την αλήθεια, γιατί την αισθάνονται και είναι επιζήμια η ρήξη μεταξύ του αισθάνομαι και του πραγματικά συμβαίνει.

Φυσικά δεν προτρέπω κανέναν να φερθεί με ωμότητα και ασέβεια μπροστά στα όρια ενός παιδιού, θέλει ακρόαση, σεβασμό και ενσυναίσθηση.

Ας πάρουμε όμως ένα παράδειγμα, την απώλεια. Η απώλεια είναι μέρος της ζωής, είναι μία φυσική εξέλιξη των πραγμάτων την οποία δεν μπορεί να την αποφεύγει για πάντα, κανείς εν ζωή. Όταν υπάρξει μία απώλεια αυτό που χρειάζεται είναι να είσαι εκεί. Χρειάζεται να κρατήσεις τα μπόσικα.

Όταν έρθει η ώρα το παιδί να έρθει σε επαφή με τη φύση δε θα το πάρεις να το πετάξεις στο δάσος, θα περπατήσετε μαζί στο δάσος.

Εικόνα: Pablo Picasso CHILDREN WRITING

Ο καθένας από εμάς με τον τρόπο που θεωρεί πιο κατάλληλο, θα εξηγήσει το γεγονός , αλλά αυτό είναι μόνο ένα κομμάτι. Ένα άλλο σημαντικό κομμάτι είναι να νιώσεις μαζί με το παιδί, είναι να αντέξεις αυτά που νιώθει. Γιατί τα παιδιά ρουφούν σα σφουγγάρια, παρατηρούν και μιμούνται για να παραδειγματιστούν και να ανταπεξέλθουν.

Προστασία δεν σημαίνει παίρνω αυτό που σε βαραίνει, στο κρύβω. Προστασία σημαίνει, μας συμβαίνει «αυτό» και είμαι εδώ για εσένα. Σημαίνει αγκαλιάζω τον σημαντικό άλλο και όλα είναι πιο ασφαλή, πιο βατά, πιο οικεία. Συνεχίζουν να συμβαίνουν, να με πονούν, να με τρομάζουν αλλά τα περνάω με εκείνον που πιστεύω ότι ξέρει τι να τα κάνει. Που βλέπω ότι έχει καταφέρει να μεγαλώσει . Κατάφερε και επέζησε, έτσι θα επιζήσω και εγώ.

Αν κάνουμε πως ένας γεγονός δεν έχει συμβεί, ένα συναίσθημα δεν έχει υπάρξει, για τα παιδιά φαντάζει σα να κρύβουμε τον ελέφαντα μέσα στο δωμάτιο. Το νιώθω ότι είναι μέσα στο δωμάτιο γιατί μου έχει πιάσει πολύ χώρο αλλά δε βλέπω πως και που γιατί μου τον έχουνε κρύψει.

Η παγίδα σε αυτό είναι ότι ο χώρος έχει καταληφθεί. Ναι μπορεί να μην τον έχω δει αλλά νιώθω ότι κάτι υπάρχει εκεί και μου καταλαμβάνει το χώρο, χώρο που χθες έβλεπα και ήξερα τι υπάρχει εκεί. Αυτό εντυπώνεται στον εσωτερικό κόσμο του παιδιού, μένει άγνωστο αλλά παρόλα αυτά μένει εκεί.

Δεν μπορείς να εξαλείψεις τα συναισθήματα , μπορείς να τα κάνεις πιο υποφερτά, πιο βατά. Να τα εντάξεις ομαλά στην κανονικότητα της ζωής και να τους δώσεις μία πιο ήπια μορφή.

Η ανθεκτικότητα προκύπτει από τη διαχείριση και όχι από το γεγονός. Προκύπτει μέσα από την επιβίωση, μιας οδυνηρής κατάστασης, με δομημένο τρόπο. Για να δω, να μάθω να κατανοήσω ότι δύσκολα πράγματα θα συμβούν όμως εγώ μπορώ να τα αντέξω. Και μπορώ να τα αντέξω γιατί, με έπιασες από το χέρι όσο ήσουν εδώ και μου έδειξες έναν δρόμο σε ένα άγνωστο μονοπάτι που δεν είχα συναντήσει ξανά.